تشبیه خداوند در اصالت وجود

تشبیه خداوند در اصالت وجود:

آیا می دانید که اصالت وجود یکی از بدترین انواع تشبیه خداوند به مخلوقات است؟

آیا می دانید که با قبول اصالت وجود باید قبول کنید که حقیقت مشترکی بین خداوند و بین تمام مخلوقات وجود دارد که اسم آن حقیقت واحد و مشترک "وجود" است؟

و آیا می دانید که هیچ برهانی بر اثبات نظریه اصالت وجود نداریم و مدافعان فلسفه و عرفان تنها و تنها برهان نما برای اثبات آن ارایه می نمایند؟

آیا می دانید که برخی برای راحت کردن خیال خود به ترفندهایی متوسل می شوند مثل:

"حقیر در حد اطلاع خود تا به حال هیچ کسی را ندیده‌ام که اصالة الوجود را درست تصوّر نموده باشد و در آن شک نماید و در خلال بحث با مخالفان همواره دیده‌‌ایم که محل بحث را درست تصوّر ننموده‌اند."

(http://www.mashreghnews.ir/fa/news/184278)

آیا آزاد اندیشی این اجازه را به اندیشمندان متهد به تعقل می دهد که نقدهای ناقدان را با حربه هایی این چنینی نادیده بگیرند؟

توجه: یکی از ترفندهای مدافعان فلسفه و عرفان این است که اشکالات نوشتاری و اشکالات حاشیه ای مخالفان فلسفه و عرفان را بزرگ نمایی کنند و بعد از آن نتیجه بگیرند که مخالفان تصور درستی از محل بحث ندارند.

آیا می دانید که این ترفندها موجب می شود که مدافعان فلسفه و عرفان مانع جدی در مقابل پیشرفت علوم عقلی و برهانی باشند و آزاد اندیشی را تحقیر و مسخره کرده و کرسی های نظریه پردازی را خانه نشین کنند؟

البته مدافعان فلسفه و عرفان دلیل می آورند که کسی که بخواهد فلسفه و عرفان را نقد کند باید فهم درستی از محل بحث داشته باشد لذا باید چندین و چندین سال فلسفه و عرفان بخواند و ...

ولی آیا این افراد دقت کرده اند که حرف حقی را می گویند اما نتیجه غیر حق از آن می گیرند؟ درست است که ناقد باید فهم درستی از محل بحث داشته باشد ولی چه اصراری و چه لزومی به صرف عمر است؟ چرا با حربه صرف عمر وارد میدان می شوید؟

توجه شود کسی که محکمات تعقل و تفکر و محکمات دین را تحت تعلیم امامان هدایت درک کرده باشد هرگز نیازی به صرف عمر در مسایلی ندارد که با کوچکترین تکان، سستی و غیر برهانی بودن آن ها خود نمایی می کند.

البته این بدان معنا نیست که هر کسی که از راه می رسد حق نقد هر نظریه ای را دارد بلکه مسیر درست این است که هنگام آموختن مطالب، مطالبه دلیل کند تا آن نظریه را با دلیل و برهان قبول یا رد کند.

توجه: نگارنده این نوشتار کتاب بدایه و نهایه علامه طباطبایی را در اوایل طلبگی و قبل از آشنایی با عقاید تفکیکیان نزد استاد فلسفه (نه مخالفان فلسفه) درس گرفته و همواره پیگیر دلایل درستی مطالب فلسفی و عرفانی بوده است بخصوص نظریه اصالت وجود و نظریه وحدت وجود که مخالفت آن دو نظریه با متون دینی آشکارتر است ولی هیچ برهانی مثبت بر آن دو ندید و دلایل ارایه شده را ناشی از خطاهای ذهنی دیده است که مدافعان فلسفه و عرفان به خاطر اعتماد بیش از حد به اساتید خود که به جای اعتماد به برهان نشسته است نادیده رد شده اند ...